Een mooi initiatief voor beginnende schrijvers vind ik tenpages.com. Op deze website kunnen schrijvers een tiental pagina’s van hun manuscript plaatsen en vervolgens aandelen ter waarde van 5 euro verkopen. Wanneer er 2000 aandelen binnen 4 maanden worden verkocht, dan wordt het boek gegarandeerd uitgegeven. Vandaag (zondag 15 april) was dat het geval bij het boek Morgen vlieg ik terug van Johan Bordewijk.
In 2008 begon Bordewijk te schrijven aan een roman over Arnoud, een man die in de knoop zat met zijn carrière en zijn leven. Hij breekt uit de dagelijkse sleur en vertrekt naar Zuid-Frankrijk, waar hij begint aan een reis langs de Middellandse Zee en op zoek gaat naar zichzelf. Twee jaar geleden was het al af, maar toen moest er nog een uitgever worden gevonden. Dat viel niet mee, waardoor Bordewijk voor Tenpages.com koos.
‘Morgen vlieg ik terug is een roman over ambitie, carriere, relaties en geldingsdrang’, licht Bordewijk toe. ‘Arnoud vraagt zich af wat hij verder wil met zijn leven. De reis langs de Middellandse Zee is een metafoor voor zijn eigen zoektocht.’ Het is volgens de debuterende schrijver een thema dat tegenwoordig veel speelt. ‘In onze maatschappij zit veel prestatiedrang. Steeds minder mensen hebben daar behoefte aan. Zij zullen zich herkennen in dit boek.’
De romanwordt uitgegeven door Uitgeverij de Brouwerij en ligt de komende weken in alle grote boekhandels in Nederland voor 17,50 euro. Kijk voor meer informatie over het boek of over schrijver Johan Bordewijk op www.johanbordewijk.nl
Overigens was het muzikale duo Juisy ook aanwezig bij de presentatie van het boek. Volgens Bordeveld hebben zij het boek heel samengevat in dit nummer.
Ligt er een gouden toekomst in het verschiet voor Arie Boomsma als schrijver? Zijn debuutroman Relishow wordt in ieder geval verfilmd door Job Gosschalk. En dat is ongetwijfeld niet het geval omdat ze bij de EO enkele camera’s en wat personeel over hebben.
Relishowgaat over Barnabas Holee, de eerste evangelist in Nederland met een artiestennaam. Hij deelt de liefde van Jezus bij voorkeur fysiek. Talkshows zien hem graag verschijnen en de voorste kerkbanken worden tijdens zijn diensten over het algemeen gevuld door wild flitsende glamourfotografen. Maar zoals aan de meeste dingen in het leven hangt ook aan populariteit een prijskaartje. En voor een evangelist is de prijs misschien nog wel hoger dan voor de rest van ons. Lees verder →
De Selexyz Debuutprijs 2011 is gewonnen door Peter Buwalda met zijn boek Bonita Avenue. Naast de aansprekende titel, ontving hij 10.000 euro.
Peter Buwalda als naam voor een schrijver, het ligt gewoon lekker in het gehoor. Net als Bonita Avenue. Een dergelijke combinatie loop je niet snel in de boekhandel voorbij. Tot mijn spijt ik tot nog toe wel. Voor een goede recensie over het boek moet je daarom ook hier zijn.
Dat Bonita Avenue er mag zijn blijkt ook uit het feit dat het niet Buwalda’s eerste ontvangen prijs voor het boek is. In september won hij al de Academica Debutantenprijs. Daarnaast heeft het boek ook al op de shortlist van de Libris Literatuurprijs, de NS Publieksprijs en de Gouden Strop gestaan. Bovendien staat het al wekenlang in de lijsten met meest verkochte boeken.
Met de Selexyz Debuutprijs op zak is een gouden toekomst voor een schrijver nog niet verzekerd. Toch is het een erg leuk drukkertje in de rug. Kijk naar de winnares van vorig jaar, Franca Treur. Haar boek Dorsvloer vol Confetti is inmiddels al toe aan de 26e druk.
Bij welke voetbalvereniging in de vijfde klasse komen scouts van AC Milan op bezoek? Nergens. Tenzij je zo’n begenadigde voetballer in je elftal hebt als Kuif den Dolder. De beste voetballer die Nederland ooit gekend heeft. Een combinatie van Van Basten, Cruijff, Van Hanegem, Lenstra en Wilkes. Nico Dijkshoorn lukte het om het allemaal in plattelandsjongen Kuif den Dolder uit Uffelte te stoppen. Het resultaat? De tranen van Kuif den Dolder. Schitterend, soms ontroerend, maar vooral knettergek.
Waarschijnlijk ben ik bevooroordeeld. Kan me niet schelen. Ik ben een liefhebber van Nico Dijkshoorn. Zijn gedichten, columns en tweets. Klaas. Zijn schrijfstijl en zijn dikke duim. Ik ben een liefhebber van Nico Dijkshoorn. In De tranen van Kuif den Dolder valt dit alles op de juiste plek. Slechts Klaas ontbreekt. Of toch niet. Nee. Want iedere liefhebber van Dijkshoorn weet wie Klaas is, denkt te weten hoe hij eruit ziet en kent zijn leven. Na het lezen van het verhaal over Kuif den Dolder is mij één ding duidelijk geworden. Kuif en Klaas zijn halfbroers. Ze kennen elkaar ongetwijfeld niet, maar hebben dezelfde vader. Een geestelijk vader. Hartelijk dank Nico Dijkshoorn, voor de verrijking van alles waar letters in zitten.
In De tranen van Kuif de Dolder komt Kuif eigenlijk zeer onverwacht met voetbal in aanraking. Hij staat er zomaar ineens naast het veld. Heeft nog nooit een voetbal gezien. Zijn eerst balcontact is magistraal. Net als het tweede en het derde. Trainer Dolf Seegers ziet het direct. Dit wordt een grote.
Niet alleen Seegers heeft het in de gaten. Staan er eerst slechts een handjevol toeschouwers tijdens de wedstrijden van VV Uffelte langs het veld, binnen de kortste keren zijn het er honderden. Kuif is een fenomeen op het voetbalveld. Daarbuiten duikt hij liever in zijn boek over knaagdieren. Eigenlijk gaat alles aan Kuif voorbij. Hij doet zijn ding op het veld en al die mensen aan de kant. Het zegt hem niks. Eigenlijk zegt helemaal niks hem iets. Slechts zijn knaagdierenboek is hem lief.
De honderden toeschouwers worden duizenden. Tout bekend Nederland staat op den duur langs de kant. Ook buiten Nederland is zijn ster rijzende. AC Milan zou hem graag naar Italië lokken…
Het verhaal is zo onwaarschijnlijk, dat je het deels haast zou gaan geloven. Waarom? Dijkshoorn sleept je mee. Het is de kneuterigheid en het verhaal van de anti-held. Kuif is (g)een superster, je krijgt haast medelijden met hem. Het is een personage zoals alleen Nico Dijkshoorn kan creëren. Kuif is, tja, Kuif is het halfbroertje van Klaas. Kan niet missen.
Trouwens, vind je Kuif den Dolder al een leuke naam? Er loopt nog een elftal helden rond: Zweep Dukels, Kuitje Ruwiel, Schuit den Bever, Schuim Bekkels en Douwe Kiebels. En allen hebben herinneringen aan Kuif. Op een heerlijk dorpse wijze.
Deze korte maar krachtige recensie kan ik jullie niet onthouden:
Dijkshoorn schreef het boek De tranen van Kuif den Dolder, omdat hij ook een grote voetballer uit Drenthe wilde laten komen. ‘De Friezen hebben Abe Lenstra, de Noord-Hollanders natuurlijk Johan Cruijff. Drenthe heeft niemand en dus verzon Dijkshoorn Kuif den Dolder. Kuif speelt in de jaren zeventig zogenaamd bij VV Uffelte, hoewel Dijkshoorn nog nooit in het Drentse dorp was geweest. Waarom Uffelte. ‘Simpel, omdat het met een ‘U’ begint. Ik vond het een leuke naam.’
In De tranen van Kuif den Dolder ontrolt het bijzondere verhaal zich aan de hand van interviews met medespelers, de trainer, supporters. Trainer Dolf Seegers, keeper Schuit den Bever, kantinejuffrouw Graatje Piep, Schuim Bekkels, Douwe Kiebels, ze hebben allemaal zo hun herinneringen aan die virtuoze voetballer, die zich tijdens z’n eerste training zo stoorde aan een specht in de boom, dat ‘ie het dier er met een indrukwekkende volley uitkegelde. Allemaal totaal verzonnen. (Opregte Steenwijker Courant, 29 maart 2009)
Mart Smeets stopt na de Olympische Spelen van 2012 in London bij de NOS. Komende Tour de France zal hij voor het laatst de Avondetappe presenteren. Daarmee komt een eind aan een televisietijdperk. Maar het betekent ook dat de Haarlemmer nog meer tijd heeft voor het schrijven van boeken. Mart moet bezig blijven. Hij heeft namelijk buiten het nuttigen van een goed diner om erg veel moeite om stil te zitten.
Eigenlijk kun je de wereld indelen in twee categorieën, de liefhebbers van Smeets en de mensen die hem verguizen. Ik behoor tot de eerste categorie, maar begrijp groep twee wel. Zo’n twintig jaar geleden, toen ik zes was, leerde ik Smeets kennen als de man van Studio Sport. Iedere zondag stond de hele middag de tv bij ons thuis aan. En maandagochtend keek ik op video’s die mijn vader had opgenomen het Italiaans en Spaans voetbal van de avond ervoor. Geen idee of Smeets dat eigenlijk ook presenteerde, maar voor mijn gevoel was Smeets te zien in ieder sportprogramma.
Zes jaar na mijn eerste ‘ontmoeting’ met Smeets, ontdekte ik dat hij ook schrijver was. Het boek Stoempen, snot en sterven heb ik wel drie keer gelezen. Absoluut geen hoogstaande literatuur, maar het was van Smeets. In de jaren daarna volgden vele andere boekjes, zoals Kopmannen en waterdragers, Overleven en Het laatste geel. Mijn favoriet is nog immer Murfreesboro blues, waarin Smeets op bezoek gaat bij zijn zoon Tjerk die in Amerika honkbalt. Simpele boeken die makkelijk en snel te lezen zijn, maar naarmate je ouder wordt weinig voldoening van krijgt.
Verhalen over muziek en eten kon ik niet goed verteren. Mijn interesses lagen daar destijds nog niet. Maar wat ik las, was duidelijk van een man met vakkennis afkomstig. Een pure liefhebber. Maar de echte Mart zit in de romans als Netwerk en Een lange ontsnapping. Het gaat over sport, maar het draait om liefde en voornamelijk seks. Zijn het heimelijke verlangens van hemzelf?
De laatste jaren zijn er vele boeken van Smeets verschenen. Boekjes die je tussendoor even lekker vlot weg leest. Persoonlijk hoef ik ze allemaal niet meer te lezen. Ze zijn typisch Smeets, erg herkenbaar. Maar hoe wordt dat vanaf volgend jaar als hij met pensioen gaat? Kunnen we nog meer verwachten, of gaat hij het als schrijver ook een beetje rustiger aan doen. Dat laatste lijkt me verstandig.
Boekenverslinders 