De tranen van Kuif den Dolder
Bij welke voetbalvereniging in de vijfde klasse komen scouts van AC Milan op bezoek? Nergens. Tenzij je zo’n begenadigde voetballer in je elftal hebt als Kuif den Dolder. De beste voetballer die Nederland ooit gekend heeft. Een combinatie van Van Basten, Cruijff, Van Hanegem, Lenstra en Wilkes. Nico Dijkshoorn lukte het om het allemaal in plattelandsjongen Kuif den Dolder uit Uffelte te stoppen. Het resultaat? De tranen van Kuif den Dolder. Schitterend, soms ontroerend, maar vooral knettergek.
Waarschijnlijk ben ik bevooroordeeld. Kan me niet schelen. Ik ben een liefhebber van Nico Dijkshoorn. Zijn gedichten, columns en tweets. Klaas. Zijn schrijfstijl en zijn dikke duim. Ik ben een liefhebber van Nico Dijkshoorn. In De tranen van Kuif den Dolder valt dit alles op de juiste plek. Slechts Klaas ontbreekt. Of toch niet. Nee. Want iedere liefhebber van Dijkshoorn weet wie Klaas is, denkt te weten hoe hij eruit ziet en kent zijn leven. Na het lezen van het verhaal over Kuif den Dolder is mij één ding duidelijk geworden. Kuif en Klaas zijn halfbroers. Ze kennen elkaar ongetwijfeld niet, maar hebben dezelfde vader. Een geestelijk vader. Hartelijk dank Nico Dijkshoorn, voor de verrijking van alles waar letters in zitten.
In De tranen van Kuif de Dolder komt Kuif eigenlijk zeer onverwacht met voetbal in aanraking. Hij staat er zomaar ineens naast het veld. Heeft nog nooit een voetbal gezien. Zijn eerst balcontact is magistraal. Net als het tweede en het derde. Trainer Dolf Seegers ziet het direct. Dit wordt een grote.
Niet alleen Seegers heeft het in de gaten. Staan er eerst slechts een handjevol toeschouwers tijdens de wedstrijden van VV Uffelte langs het veld, binnen de kortste keren zijn het er honderden. Kuif is een fenomeen op het voetbalveld. Daarbuiten duikt hij liever in zijn boek over knaagdieren. Eigenlijk gaat alles aan Kuif voorbij. Hij doet zijn ding op het veld en al die mensen aan de kant. Het zegt hem niks. Eigenlijk zegt helemaal niks hem iets. Slechts zijn knaagdierenboek is hem lief.
De honderden toeschouwers worden duizenden. Tout bekend Nederland staat op den duur langs de kant. Ook buiten Nederland is zijn ster rijzende. AC Milan zou hem graag naar Italië lokken…
Het verhaal is zo onwaarschijnlijk, dat je het deels haast zou gaan geloven. Waarom? Dijkshoorn sleept je mee. Het is de kneuterigheid en het verhaal van de anti-held. Kuif is (g)een superster, je krijgt haast medelijden met hem. Het is een personage zoals alleen Nico Dijkshoorn kan creëren. Kuif is, tja, Kuif is het halfbroertje van Klaas. Kan niet missen.
Trouwens, vind je Kuif den Dolder al een leuke naam? Er loopt nog een elftal helden rond: Zweep Dukels, Kuitje Ruwiel, Schuit den Bever, Schuim Bekkels en Douwe Kiebels. En allen hebben herinneringen aan Kuif. Op een heerlijk dorpse wijze.
Deze korte maar krachtige recensie kan ik jullie niet onthouden:
Dijkshoorn schreef het boek De tranen van Kuif den Dolder, omdat hij ook een grote voetballer uit Drenthe wilde laten komen. ‘De Friezen hebben Abe Lenstra, de Noord-Hollanders natuurlijk Johan Cruijff. Drenthe heeft niemand en dus verzon Dijkshoorn Kuif den Dolder. Kuif speelt in de jaren zeventig zogenaamd bij VV Uffelte, hoewel Dijkshoorn nog nooit in het Drentse dorp was geweest. Waarom Uffelte. ‘Simpel, omdat het met een ‘U’ begint. Ik vond het een leuke naam.’
In De tranen van Kuif den Dolder ontrolt het bijzondere verhaal zich aan de hand van interviews met medespelers, de trainer, supporters. Trainer Dolf Seegers, keeper Schuit den Bever, kantinejuffrouw Graatje Piep, Schuim Bekkels, Douwe Kiebels, ze hebben allemaal zo hun herinneringen aan die virtuoze voetballer, die zich tijdens z’n eerste training zo stoorde aan een specht in de boom, dat ‘ie het dier er met een indrukwekkende volley uitkegelde. Allemaal totaal verzonnen. (Opregte Steenwijker Courant, 29 maart 2009)
Boekenverslinders 